Η Μαρία Σκιαδαρέση, ιστορικός και συγγραφέας αρκετών καλών βιβλίων, με τη σειρά «Προσωπογραφίες», που κυκλοφορεί εδώ και λίγον καιρό, παρουσιάζει, με τρόπο μυθιστορηματικό, και για χάρη των μεγάλων παιδιών, προσωπικότητες των Ελλήνων που πάσχισαν, αναλώθηκαν, βασανίστηκαν ή και θυσιάστηκαν ακόμη, για να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό η Ελλάδα, και ξανά να κατακτήσει τη θέση της ανάμεσα στα ελεύθερα και προοδευμένα έθνη.
Πρόσωπα ούτως ή άλλως με οράματα και προσδοκίες, και χαρακτήρα παράφορο, αποφασιστικό και ενθουσιώδη, αξίζουν την προσοχή μας, όχι μόνον ως ήρωες αλλά και ως άνθρωποι· όχι μόνον για τα πάθη που βίωσαν αφιερωμένοι στις ιδέες τους, αλλά και για τις αμέτρητες περιπέτειες και αναστατώσεις που τους επιφύλαξε η ζωή.
Τα δύο προηγούμενα βιβλία της σειράς, «Κωνσταντίνος Κανάρης» και «Ρήγας Βελεστινλής», διαβάστηκαν με μεγάλο ενδιαφέρον και από μεγαλύτερους αναγνώστες, καθώς η συγγραφέας εργάστηκε πολύ και με συνέπεια και σεβασμό στις σπουδαίες αυτές προσωπικότητες, λαμβάνοντας υπόψη της ότι και στους νέους, επίσης, αξίζει ο σεβασμός.
Ο «Πρίγκιπας» της Μαρίας Σκιαδαρέση είναι ο Αλέξανδρος Υψηλάντης (Κωνσταντινούπολη 1792- Βιέννη 1828), ο οποίος, καθώς έγραψε μια εξαίρετη κυρία που του είχε συμπαρασταθεί στις δοκιμασίες τού τέλους, «Την περιουσία του, τα πλεονεκτήματα μιας λαμπρής σταδιοδρομίας στη Ρωσία, την ησυχία του, ίσως και τη ζωή του, και αυτήν την τιμή του ακόμη, όλα αυτά τα έθεσε ο Υψηλάντης εμπρός εις τον βωμό της Πατρίδος. Η θυσία του ήταν πλήρης».
Μέσα από έρευνες, οφειλόμενες στον θαυμασμό και στην πίστη του στον ηγέτη της Φιλικής Εταιρείας και αρχηγό της Ελληνικής Επανάστασης, ο ηλικιωμένος γιατρός και στοχαστής Λουκάς Καρατζάς, Κωνσταντινουπολίτης, μέσα από χάρτες, σημειώματα, επιστολές και ιστορικές μαρτυρίες, αναδύεται χάρη στο υποδειγματικό στο είδος του όσο και δεισδυτικότατο έργο της Μαρίας Σκιαδαρέση μια ανθρώπινη ύπαρξη, όχι μόνον ασυνήθιστης ποιότητας και μεγέθους, αλλά και εξαιρετικά ευαίσθητη και με βαθιά αίσθηση του καθήκοντος. Δυστυχώς, όταν ο Υψηλάντης άρχιζε τον αγώνα του, ορμητικός και ενθουσιώδης, δεν είχε αντιληφθεί ότι δεν υπήρξε καμία σοβαρή προετοιμασία. Και όμως στην επαναστατική προκήρυξη που συνέταξε, «Κινηθήτε, αδελφοί, και θέλετε ίδει μίαν κραταιάν δύναμιν να υπερασπισθεί τα δίκαιά μας», απευθυνόταν στους Ελληνες ελπίζοντας στην υποστήριξη των Ρώσων. Η Μαρία Σκιαδαρέση μάς πληροφορεί πως, σύμφωνα με έναν παλιό θρύλο, το σπαθί του Υψηλάντη ήταν το σπαθί του Παλαιολόγου.
Επειτα η απογοήτευση. Η μάταιη αναμονή βοήθειας. Η αποτυχία. Η παγίδευσή του. Οι συνεχείς εγκλεισμοί του σε φοβερές φυλακές, η εγκατάλειψη. Ο αφορισμός του. Οι κακουχίες, η ασθένεια, το τέλος. Τέλος μιας ζωής ασπαίρουσας, μιας ταγμένης στην Πατρίδα ζωής. Τέλος του Υψηλάντη αλλά και αρχή και εδραίωση του Αγώνα...
Ισως είναι περιττό να πούμε, τελειώνοντας, πως έχουμε εμπρός μας ένα ξεχωριστό βιβλίο.
